Πρώτα θα ανατείλει ο ήλιος από τη δύση και μετά θα πέσει ο Πανιώνιος ! του Γιάννη Αλεξίου

Πρώτα θα ανατείλει ο ήλιος από τη δύση και μετά θα πέσει ο Πανιώνιος !

Του Γιάννη Αλεξίου

 Στα ένδοξα 80ς ήταν τίτλος τιμής να είσαι Πανιώνιος ! Μάλιστα ένα σύνθημα που είχαν λανσάρει οι προκάτοχοι των σημερινών νεολαίων Συριζαίων, έλεγε "αν είσαι νέος, όμορφος και ωραίος, είσαι Πανιώνιος και ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος" που είχε κάνει τότε την εμφάνισή του ως σύνθημα στη Θύρα 3 και σε πανό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ουδέποτε υπήρξα μέλος κανενός κόμματος, αλλά το επικαλούμαι για να μεταφέρω το κλίμα της εποχής εκεί γύρω στο 1983. Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ είχε καθιερώσει ένα "γκεσταπίτικο" σύστημα, όπου μπάτσοι με πολιτικά εντόπιζαν ταραξίες στις εξέδρες των φανατικών και με μια υπόδειξή τους συλλαμβάνονταν ! Ήταν η εποχή που ο εμβληματικός Πανιώνιος, τραγουδοποιός και δισκοπώλης Παναγιώτης Τσιάπης έβαλε στοίχημα με την παρέα του ότι θα τους πάει σε ένα κλαμπ στην Αθήνα  όπου θα έχει συνθήματα υπέρ του Πανιωνίου στον τοίχο και το κέρδισε ! Ήταν στο "Κύτταρο" το '83 όταν ο Πανιώνιος είχε γίνει μόδα και λόγω Νίκου Αλέφαντου, που ήταν ηχηρός προπονητής της ομάδας και ο Τζίμης Πανούσης είχε κρεμάσει σε όλο το κλαμπ κάδρα που έγραφαν συνθήματα που ακούγονταν στη Θύρα 3, όπως "Πανιωνάρα και τα μυαλά στα κάγκελα", "Πανιώναρα Αλέφαντος" και πολλά ακόμα.
Ήταν η εποχή που είχε αναρτηθεί το πανό "Πρώτα θα ανατείλει ο ήλιος από τη δύση και μετά θα πέσει ο Πανιώνιος", στα τελευταία ματς του πρωταθλήματος πριν το περιβόητο πρώτο μπαράζ με τον Μακεδονικό το '83 σαν ένα δείγμα λατρείας στην ομάδα που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να υποβιβαστεί στη Β Εθνική και τελικά νικήσαμε 3-2 στο Βόλο, όπου καθάρισε ο Δημήτρης Σαραβάκος !
Ήταν η εποχή που η Θύρα 3 - υπήρχε ακόμη τότε στο πέταλο του γηπέδου πίσω από την εκκλησία του Αγ. Ανδρέα και το ορφανοτροφείο του - οι φανατικοί φίλαθλοι της ομάδας αποκτούσαμε όνομα, Πάνθηρες ! Ο "νονός" ήταν ο Μπόκας κάτοικος Αμπελοκήπων, κατά κόσμον Καλαμπόκας, ένα βράδυ στην πλατεία της Ν. Σμύρνης σε μια μάζωξη του πυρήνα των οπαδών για να βρεθεί όνομα και μετά από κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ και δεν ξέρω τι άλλο, φώναξε "Πάνθηρες !". Ο Δημήτρης Μπόκας, κάτοικος Αμπελοκήπων, ήταν νεαρός τότε κάπου 18 χρονών, με χιούμορ, που κατανάλωνε ότι έβρισκε μπροστά του, πάθαινε επιληψίες στο γήπεδο και το' λεγε η καρδιά του για τσακωμούς. Τελικά αφού έδωσε και την ψυχή του στον Πανιώνιο άφησε την τελευταία πνοή του περί τα μέσα των 80ς σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Την ίδια χρονιά άνοιξε και το πρώτο κλαμπ των Πανθήρων, εκεί στο ισόγειο της πολυκατοικίας απέναντι από την κεντρική θύρα του γηπέδου, τη Θύρα 5. Ήταν η εποχή που οι αγώνες διεξάγονταν με οπαδούς και των δύο ομάδων και πολλές φορές ήταν και sold-out. Ήταν τέτοιος ο φανατισμός που οι αντίπαλοι οπαδοί τολμούσαν να έρθουν στο σύνδεσμο των Πανθήρων να πάρουν εισιτήριο και να περάσουν τον έλεγχο υπόδειξης ταυτότητας και στο τέλος να "καρφωθούν" ότι δεν είναι Πανιώνιοι και να φάνε το ξύλο της χρονιάς τους. Τότε ο Άκης Μιχαηλίδης, ένας ρομαντικός φίλαθλος του Πανιωνίου που ζει χρόνια τώρα στην Σαντορίνη, μαζί με ένα φίλο του, έφτιαχναν πανό του Πανιωνίου με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ και έλεγαν όσα ήθελαν να πουν με κοφτερό χιούμορ και ευαισθησία, όπως το κλασικό πια "Είναι τρελοί αυτοί οι Πανιώνιοι !". Τα πανό περνούσαν πρώτα από το καμαράκι των Πανθήρων και μετά στην εξέδρα του γηπέδου ποδοσφαίρου, αλλά και του μπάσκετ, όπου ο πυρήνας των Πανιώνιων παρακολουθούσε ανελλιπώς και τα δύο αθλήματα. Μιλάμε για αρχές δεκαετίας του' 80 που έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο χούλιγκανς και ο Πανιώνιος είχε πολλούς από διάφορες περιοχές. Μια περίοδο υπήρχε μια δυσαρέσκεια στη Θύρα 7 του Ολυμπιακού για την ομάδα τους και υπήρξε ρεύμα Ολυμπιακών προς τους Πάνθηρες, όπως ο Σπυράκης που έγινε φανατικός Πανιώνιος, αλλά και ο Μάριος που βρέθηκε μαχαιρωμένος σ'ένα στενό, μετά από ένα αγώνα με τον Παναθηναϊκό στη Ν. Σμύρνη. Με τον Μάριο που ήταν μισός - μισός στα ποδοσφαιρικά του αισθήματα, φρικιό και χεβυμεταλάς μαζί με ένα φίλο του επίσης πρώην Ολυμπιακό, ήταν δύο από τους 18 ηρωικούς Πάνθηρες που ταξιδέψαμε καταχείμωνο, Δεκέμβρη μήνα, να πάμε στα Γιάννενα με τον Πανιώνιο το' 85 σε εκείνο το αλησμόνητο ταξίδι που ξεκίνησε με κατακλυσμό και τουλάχιστον μιάμιση ώρα καθυστέρηση, καθώς είχε προβλήματα το λεωφορείο με την βενζίνη που γέμισε το ντεπόζιτό του, τα οποία μετέτρεψαν την εκδρομή σε εφιάλτη καθώς κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε το πούλμαν κι είχαμε τόσο ταξίδι μπροστά μας...! Τελικά έμεινε μια και καλή το πούλμαν σε εκείνες τις στροφές μετά την Αμφιλοχία, στο πουθενά δηλαδή. Ο οδηγός άδειαζε το ντεπόζιτο και φώναζε "κοιτάτε, νεράκι τρέχει !". Σκοτάδι, αργά το βράδυ, και μετά από ώρα περνά ένα αυτοκίνητο που μας λέει ότι σε περίπου 3 χιλιόμετρα έχει μια χαρτοπαιχτική λέσχη ! Όχι βενζινάδικο ! Και πάνε κάποιοι ηρωικοί να δούνε τι γίνεται...Γυρίζουν μετά από καμιά ώρα με ένα μπιτόνι βενζίνη που είχαν πάρει από βενζινάδικο που ήταν κανά χιλιόμετρο μετά την λέσχη ! Έτσι φτάσαμε ως εκεί φουλάραμε και μπήκαμε ηρωικά στην πόλη των Ιωαννίνων στις 3 και τα χαράματα, με τουλάχιστον έξι ώρες αργοπορίας, όπου μας περίμεναν με πέτρες στην είσοδο της πόλης Γιαννιώτες για υποδοχή ! Ήταν φανατισμένοι γιατί ήταν το πρώτο ματς μετά την επάνοδο του ΠΑΣ στη Α Εθνική, με αντίπαλο τον Πανιώνιο, μετά εκείνο το μπαράζ του' 84 που τους

ρίξαμε στη Β Εθνική, με εκείνο το 2-0 στο Αλκαζάρ ! Ξύπνησα από τις πέτρες που έσπαζαν τα τζάμια...! Ήταν κι ένας Γιαννιώτης Πάνθηρας μαζί που παραμιλούσε στον ύπνο του κι ονειρευόταν να τους σκίσουμε φωναχτά ! Το σουρεαλιστικό ήταν ότι εγώ βγήκα μέσα στον χαμό από το πούλμαν με το κασκόλ του Πανιωνίου στο λαιμό, να περάσω απέναντι το δρόμο, για να διανυχτερεύσω στο σπίτι της θείας μου και της γιαγιάς μου κρατώντας ένα κουτί κουραμπιέδες που μου είχαν κρύψει οι άλλοι Πάνθηρες σε ένα μέρος στο πούλμαν και μύριζαν βενζίνη ! Οι Γιαννιώτες βγήκαν το πρωί με ντουντούκες στο δρόμο και καλούσαν τον κόσμο να πάει στο γήπεδο να μας εκφοβίσει που τους ρίξαμε στη Β Εθνική και πετούσαν και φειγ-βολάν. Έβρεχε κιόλας, εντάξει ο φυσικός καιρός για Γιάννενα. Στον αγώνα κάτσαμε στο πέταλο και έγινε χαμός όταν έβαλε γκολ - οφσάιντ ο Νόνι Λίμα και μέτρησε. Πέταγε όλη η κεντρική θύρα νεράντζια με ξυραφάκια μέσα στο γήπεδο και προς εμάς μαζί με καπνογόνα και διακόπηκε ο αγώνας. Ξανάρχισε και μας έπαιζαν μονότερμα κι ο Αντώνης Μανίκας έπιασε τα άπιαστα μέχρι και πέναλτι ! Αλλά έφαγε ένα γκολ κάπου στο 85ο λεπτό από εκείνα που δεν τρώγονται με τίποτα...Μας φυγάδευσαν μετά από ώρα με ανακριτικό της τροχαίας και το πούλμαν του γυρισμού μας περίμενε έξω από την πόλη...

Ήταν άποψη τότε να ήσουν Πανιώνιος, κόντρα στο κατεστημένο με τσαμπουκά ! Όπως τότε που ο Αλέφαντος όταν ισοφαρίσαμε τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό σε 1-1 στη Ν. Σμύρνη, σηκώθηκε με το κοντομάνικο από τον πάγκο και με σηκωμένο το μεσαίο δάκτυλο του χεριού του, το έδειξε στο Γιώργο Βαρδινογιάννη που καθόταν στους επισήμους ! Σε κάθε εντός έδρας αγώνα τότε περιμέναμε το σόου - Αλέφαντος μετά το τέλος του παιχνιδιού, δηλαδή να βγει έξω από τη Θύρα 5 να τον σηκώσουμε στα χέρια ! Εντάξει ήταν και καζούρα, αλλά τον πηγαίναμε πολύ τον Νικόλα ! Έγραψε στον Πανιώνιο ! Πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος Σταματελάτος, εποχή που πήγαιναν όλα ρολόι ! "Ξέραμε τι συνέβαινε, αλλά όλους μας βόλευε κάπου", είχε πει τότε ο εμβληματικός αρχηγός του Πανιωνίου Μητσάρας Μαυρίκης, σε μια σειρά τηλεοπτικών εκπομπών για την άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου. Ο Σταματελάτος έδινε λεφτά αβέρτα στον Πανιώνιο και κάποιοι το εκμεταλλεύονταν αυτό και μέσα από τους Πάνθηρες, αλλά και ο καρπουζάς της Νέας Σμύρνης, ο θρυλικός Αβός που σε ένα ματς με τον Άρη που κινδύνευε η ομάδα ως συνήθως, ήρθε με ένα αμάξι φορτωμένο με καρπούζια και είπε "πάρτε τα παιδιά να τα πετάξετε στους παίκτες του Άρη, μόλις έρθει το πούλμαν !". Έτσι κι έγινε και μετά ζητούσε λεφτά από τον πρόεδρο που του πήραν τα καρπούζια !

Πιο αυθεντικός ήταν ο θρυλικός Γιώργος Βέλος, που ζει χρόνια τώρα στη Ραψάνη του Νομού Λαρίσης, ένας ψηλός γεροδεμένος και αδύνατος που έκανε καλά μόνος του ολόκληρη εξέδρα. Μια φορά πήγε άνετος και πέταξε μια ολόκληρη κοτρόνα με φοβερή δύναμη στο παρμπρίζ του πούλμαν με τους παίκτες του Ολυμπιακού μπροστά από τη Θύρα 5 και το κατέβασε ! Ο μπάτσος που ήταν δίπλα τους εξεπλάγην  και του είπε : "Τι έκανες εκεί, ρε ;". Και ο Βέλος του απάντησε με άνεση : "Τι έκανα κυρ-αστυνόμε ; Ένα κουλούρι πέταξα !". Με μια ολόκληρη εξέδρα τα έβαλε κάποτε κι ο Μανώλης ο Σουφερλής σε ένα φιλικό Πανιώνιος - Αιγάλεω όπου είχαν έρθει στη Ν. Σμύρνη καμιά χιλιάδα Αιγαλεώτες στη Θύρα 8. Μόλις άρχισαν να βρίζουν τον Πανιώνιο τότε σηκώθηκε από την Θύρα 5 και πήγε μόνος του εκεί και άρχισε να χτυπιέται με μια ολόκληρη εξέδρα ! Έτρεξαν πίσω του μετά και άλλοι Πανιώνιοι ! Αρχηγός εξέδρας ήταν ο Σουφερλής και όταν γύρισε από την Αυστραλία, όπου είχε ξενιτευτεί για εργασία, έγραφαν τα τότε Πανιώνια νέα : "Ο Μανώλης ήρθε από την Αυστραλία να ενισχύσει τον Πανιώνιο !". Μεταγραφή δηλαδή...!
 Η πρωτοτυπία του Πανιωνίου δεν έχει τελειωμό. Εποχή έχουν αφήσει τα Υβριστικά ! Ήταν οι "άρρωστοι" Πανιώνιοι" που πήγαιναν στις τέσσερις - πέντε σειρές ορθίων κάτω από τις Θύρες 4-5 του γηπέδου και ήταν μια ανάσα από τον επόπτη και το γήπεδο κι έβριζαν κατά τη διάρκεια όλου του αγώνα για εκφοβισμό ! Παγκόσμια πρωτοτυπία ήταν τα Υβριστικά με τ' όνομα ! Εκεί πήγαινε μετά από τη θητεία του ως αρχηγός εξέδρας και ο Κώστας Φλωρινιώτης που μόλις έφθανε 5 ή ώρα αποχωρούσε από το γήπεδο καλώντας και τους συναδέλφους του στην ταβέρνα που δούλευε φωνάζοντας "Έλα ο Πλάτανος !".

 Στα μέσα του 1990 ως φαντάρος στην Πάτρα, το ΚΕΤΧ, έκανα κοπάνα τις Κυριακές το μεσημέρι και έπαιρνα το πούλμαν να πάω στη Ν. Σμύρνη να δω τον Πανιώνιο για ένα ημίχρονο μόνο, γιατί μετά θα έχανα το πούλμαν για την Πάτρα και την είχα βάψει...! Ήταν τα χρόνια που είχε επιστρέψει ο Θωμάς Μαύρος στον Πανιώνιο και πήγαινα στο γήπεδο με τη λαχτάρα να βάλει ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο να το πανηγυρίσω ! Τέτοια τρέλα και ταλαιπωρία που άξιζε τον κόπο ! Τον είχα κάνει και κάδρο στο δωμάτιό μου δίπλα στους μουσικούς μου ήρωες ! Ε, λοιπόν ξέρετε ποιους παίκτες του Πανιωνίου λατρεύω και εκτιμώ περισσότερο ; Αυτούς που ξεκίνησαν και τελείωσαν φορώντας τη κυανέρυθρη φανέλα ! Τον Βασίλη Μωραϊτέλη,τον Στάθη Χάιτα, τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, τον Χρήστο Εμβολιάδη, τον Μήτσο Μαυρίκη, τον Χρήστο Κουτρόπουλο, τον Ζαφείρη Κάκκαρη, τον Χάρη Σοφιανό, τον Γιάννη Γραβάνη, τον Νίκο Χαλκίδη, τον Μάκη Ζαχαρόπουλο και φυσικά τον Νόνι Λίμα που έδωσε την αρτιμέλεια του για τον Πανιώνιο, αλλά και το Θωμά Μαύρο που μπορεί να έπαιξε σε άλλη ομάδα - τελείωσε την καριέρα του στον Πανιώνιο τιμώντας τη φανέλλα, βγαίνοντας πρώτος σκόρερ - γιατί είναι παίκτης από άλλον πλανήτη και δικαιούται να είναι μέσα στην ομάδα αυτή. Άλλωστε όταν είχε επιστρέψει στον Πανιώνιο είχε πει κι εκείνο το συγκινητικό: "Έχω χτίσει αυτό το γήπεδο, πιτσιρίκος έβαζα πέτρες εδώ !".

Οι Πανιώνιοι έχουμε ζήσει την αδικία, είναι στο πετσί μας. Πώς να ξεχάσουμε εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό στο Ο.Α.Κ.Α. που προηγηθήκαμε δύο φορές και χάσαμε 4-3 με το έτσι θέλω, μια τελείως απαράδεκτη διαιτησία που μάλιστα δεν έβγαλε ούτε κίτρινη κάρτα στον Μητρόπουλο όταν έσπασε το πόδι του Νόνι Λίμα που βγήκε με το φορείο κι έκανε 6 μήνες να παίξει μπάλα ! Εκείνη την μέρα έτυχε να έχω κλείσει πρώτο ραντεβού με την Σοφία Ζ. που την κυνηγούσα πολύ καιρό, εν έτη 1986, να πάμε στην "Ακροβάτισσα" στη Ν. Σμύρνη κι έτυχε το ματς αυτό και πήγα βέβαια στο ματς ! Και μετά γινόταν χαμός, ήταν γεμάτο το γήπεδο, κι ήμουν στην Καλογρέζα και άντε να πάω με το λεωφορείο στη Ν. Σμύρνη, είχαμε χάσει κιόλας με αυτό το τρόπο που χάσαμε...αλλά ήμουν στο ραντεβού καταϊδρωμένος έξω από το "Benetton", στη γωνία απέναντι από το σινέ Σπόρτινγκ !
Οι Πανιώνιοι έχουν φοβερή επίσης αλληλεγγύη μεταξύ τους ! Όπου βρεθούν υποστηρίζονται μεταξύ τους ! Θυμάμαι είχα πάρει στην προστασία μου έναν τάπα ονόματι Βιντάκοβιτς που είχε παρουσιαστεί στο στρατόπεδο την Καροτής, 8 χιλιόμετρα έξω από το Διδυμότειχο κοντά στα τουρκικά σύνορα, στου διαόλου τη μάνα δηλαδή...! Ήρθε "ψαρωμένος" εκεί και τον ρώτησα, "τι ομάδα είσαι, ρε ;", κι εκείνος γεμάτος περηφάνια με δυνατή φωνή μου απάντησε "Πανιώνιος !". Αυτό ήταν, δεν τον πείραξε κανείς !

Ο Πανιώνιος στα 80ς ήταν τόσο αγαπητός που έκανε κι εκείνο το ιστορικό σήμερα βιντεάκι ο ηθοποιός Παύλος Κοντογιαννίδης - αν και Αεκτζής - που εμφανιζόταν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ως χούλιγκαν με μαύρο δερμάτινο κι ένα κασκόλ του Πανιωνίου στο αριστερό του χέρι - έτσι τα έβαζαν τότε τα κασκόλ για μαγκιά - και έκανε το πορτραίτο της ¨΄ομάδας με κουλτούρα" λέγοντας "όλοι είναι Πανιώνιοι ρε", εκφράζοντας έτσι το φιλο-Πανιώνιο ρεύμα της εποχής, συμπάθεια που ήρθε και από τα δύο μπαράζ που είδαμε το χάρο με τα μάτια μας, αλλά σωθήκαμε !
Ένας φίλος μου είχε πάει στην Ταϋλάνδη και πέτυχε μπάρμπαν Πανιώνιο και Νεοσμυρνιώτη ! Κι ένας άλλος που γύρισε τώρα από 6μηνη μετανάστευση στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας έμενε τσάμπα σε ένα από τα 120 σπίτια που έχει ο πιο "πλούσιος κάτοικος της Φρανκφούρτης", όπως μου είπε, γιατί τον γνώρισε τυχαία και ήταν Πανιώνιος και Νεοσμυρνιώτης ! Από 18 χρονών εκεί είχε μαζί του ο "Γερμανός" φωτογραφία από τον ευκάλυπτο μπροστά από τον Αγ.Ανδρέα και έκανε τεστ στο φίλο μου να του πει ποιο σημείο της Ν. Σμύρνης είναι αυτό. Ευκολάκι ήταν για τον Γιάννη Πανταζή να πει ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε από το θρυλικό τυροπιτάδικο του Νίκου και είναι ο ευκάλυπτος μπροστά από το εκκλησάκι που δεν υπάρχει πια και τον θυμούνται μόνο οι παλιοί Πανιώνιοι που το έβλεπαν κάθε Κυριακή που πήγαιναν στο "ναό".

ΠΑΝΘΗΡΙΝΕΣ !    

Κι επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τους Πάνθηρες, αλλά ποτέ τίποτα για τις Πανθηρίνες παραθέτω ένα αδημοσίευτο κείμενό μου για το ωραίο φύλο που καρδιοχτυπά για την Πανιωνάρα !

Εκατομμύρια πληκτρολογήσεις, αλλά και χιλιάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τους Πάνθηρες, αλλά  σχεδόν μηδαμινές είναι οι αναφορές στις Πανθηρίνες που κι αυτές από πάντα έδιναν βροντερό παρών, χωρίς εκπτώσεις. Η θηλυκή παρουσία στον πυρήνα της ομάδας μας εισχώρησαν στον ανδροκρατούμενο χώρο της Θύρας 3, όχι σαν εκπρόσωποι του αδύνατου φύλου, αλλά γιατί το έλεγε η καρδιά τους να ακολουθούν την ομάδα, αλλά και γιατί χαίρονται τον έρωτα τους με τον Πάνθηρα μέσα από τη διαδικασία του γηπέδου, αλλά και γιατί τις μάγευε το κυανέρυθρο χρώμα, όπως κι εμάς. Ξέρετε πόσοι έρωτες γεννήθηκαν και πέθαναν στη Θύρα 3 ; Ένας μικρόκοσμος που δεν κρύβει το πάθος του χωρίς αντρική ή θηλυκή πλευρά σε μια απόδραση από την καθημερινότητα όποια κι είναι αυτή για τον καθένα μας. Εμβληματική φυσιογνωμία των Πανθηρίνων υπήρξε η γνωστή σε όλους μας Ελένη Δ. Μια κατάξανθη Πανθηρίνα με μια λεπτή φωνούλα, όμως γεμάτη νεύρο που πηγαινοερχόταν γεμάτη ανησυχία πέρα- δώθε και ήταν ικανή να ξεσηκώσει ένα ολόκληρο γήπεδο ή καλύτερα τους αντίπαλους οπαδούς με την επακόλουθη υπεράσπιση των Πανθήρων που πολλές φορές έχυσαν αίμα για πάρτι των Πανθηρίνων. Βεβαίως πέρασαν οι εποχές που έρχονται αντίπαλοι φίλαθλοι, αλλά και οι εποχές που οι Πανθηρίνες εξοργίζονταν. Η σημερινή παρουσία τους είναι πιο διακριτική, αλλά είναι πάντα εκεί.

 Στα πρώτα χρόνια από την ίδρυση των Πανθήρων το 1983, εκεί θυμάστε στο υπογειάκι απέναντι από το γήπεδο σε μια «heavy metal» τρύπα - πολύ δύσκολη για κάθε αντίπαλο οπαδό να έρθει να πάρει εισιτήριο γιατί μάλλον θα έβγαινε οριζόντια – οι Πανθηρίνες έτυχαν σε μια εποχή που στο μάτι της εξουσιαστικής αστυνομίας που επανδρωνόταν από φάτσες που μας έκαναν να σκάμε στα γέλια. Ήτα η εποχή που το φεμινιστικό κίνημα ανθούσε και οι γυναίκες διεκδικούσαν πια απροκάλυπτα τα δικαιώματά τους. Οι περισσότερες Πανθηρίνες έβρισκαν εισιτήριο εισόδου στο σκληροπυρηνικό και ανδροκρατούμενο κλαμπ μέσω της αγκαλιάς ενός Πάνθηρα. Παράλληλα στο βλέμμα της εξουσίας των γηπέδων φαίνονταν υπεράνω υποψίας. Δηλαδή ήταν αόρατες ! Το εξαιρετικό αυτό προνόμιό τους τις έκανε να βοηθούν σημαντικά στην οργάνωση της εξέδρας στη Θύρα 3 που τότε ήταν στην πλευρά του του Αγ. Ανδρέα. Αλήθεια διερωτηθήκατε ποτέ πόσες από τα κορίτσια που κρυφοκοίταζαν από τα παράθυρα του οικοτροφείου ξεροστάλιαζαν στα παράθυρα προς χάριν της Πανιωνάρας ; Θα περάσουν στο πάνθεον των αγνώστων «μαρτύρων» του Πανιωνίου ! Οι Πανθηρίνες, λοιπόν, έκρυβαν στα υπέροχα μαύρα heavy δερμάτινά τους καπνογόνα, δυναμιτάκια κι ότι άλλο απαγορευμένο είδος για κάποιους θα μπορούσε να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της έδρας.

 Πολλοί θα θυμούνται την αγία…Αθανασία των Πανθήρων – το αγία κολλάει γιατί στη διάρκεια της δράσης της ήρθε στην επιφάνεια την εποχή εκείνη η θαυματουργή Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Η Πανθηρίνα Αθανασία ήτο ευτραφής, πρόσχαρη και δυναμική που ακολουθούσε την ομάδα ακόμη και σε εκείνα τα ολιγομελή ταξίδια στην επαρχία μες το καταχείμωνο, φαιδρών εκδρομών σε σχέση με την μαζικές εκδρομές των Πανιώνιων στη δεκαετία του ’70. Οι στάχτες της κοινωνικής ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών των δεκαετιών ’50 και ’60 είχαν βέβαια τον αντίχτυπό τους και στη δεκαετία του ’80, τότε δηλαδή που πήρε σάρκα και οστά ο όρος χούλιγκαν και στην Ελλάδα, όπου είχε πολύ πιο ισχυρό πρόσωπο και δράση απ’ ότι σήμερα. Η έδρα ήταν πιο καυτή για κάθε ομάδα, αλλά και ολόκληρη η περιοχή που έδρευε το κάθε γήπεδο.

Αύξηση των Πανθηρίνων στην εξέδρα παρατηρούνταν μέσα στο χρόνο κυρίως όταν ο Πανιώνιος γινόταν κυπελλούχος, ή της μόδας ακόμη για κάποιους που σήμερα είναι μακριά μας γιατί πέρασαν επιφανειακά την νόσο…Πανιώνιος. Αυτό όμως συνέβαινε και με περιστασιακούς Πάνθηρες που θυμηθούμε αργότερα. Αναλογικά πήγαινε δηλαδή το πράγμα. Μην ξεχνάμε επίσης ένα ανεπίσημο στατιστικό στοιχείο που δεν μπήκε σε κανενός είδους έρευνα μέχρι σήμερα, αλλά κυκλοφορεί ευρέως στην πιάτσα, ότι οι Πανθηρίνες – μέσα όλες οι γυναίκες που παρακολουθούν τον Πανιώνιο – είναι οι πιο πολυάριθμές με τις Βαζελίνες. Το πάντα ανεπίσημο ποσοστό που κατάφεραν να απορροφήσουν οι Πάνθηρες από το γενικό γυναικείο πληθυσμό του Πανιωνίου ήταν σχεδόν πάντα δυσανάλογο. Σε ένα άλλο λοιπόν ανεπίσημο γκάλοπ που έκανα όταν μου ήρθε το θέμα «Πανθηρίνες» για μια σημερινή παρουσία που ξεχωρίζει από τις άλλες, το μυαλό σχεδόν όλων πήγε στην Ελισάβετ. Την  μικροκαμωμένη δραστήρια Πανθηρίνα που θυμίζει φυσιογνωμικά την Dolores O’Riordan την τραγουδίστρια των Cranberries, η οποία βοηθά ενεργά οτιδήποτε έχει σχέση με τους Πάνθηρες. Μια παρουσία με τη δική της βαρύτητα και φωνή.

Κανείς όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει την εμβληματική για την ευρύτερη Πανιώνια οικογένεια παρουσία της Μπόνι που βεβαίως είναι ο κρίκος των Πανθήρων με τη διοίκηση του Πανιωνίου. Και φυσικά είναι κοντά στην ομάδα σε κάθε εκδρομή.

Ας με συγχωρήσουν οι άλλες Πανθηρίνες που διεκδικούν μια γραμμή στην ιστορία των Panthers, για τις οποίες δεν ανέφερα ενδεικτικά την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο τον τίτλο της πιο αθόρυβης Πανθηρίνας πρέπει να τον πάρει δικαιωματικά η Μαρία από τους Αγ. Αναργύρους, η χεβυμεταλού, που ακολουθούσε την ομάδα μέσα – έξω παρέα με τον «άρρωστο» Πανιώνιο, πατέρα της. Μελαχροινή με μαύρα δερμάτινα από το Μοναστηράκι και μαύρες μπότες. Ήταν extreme μόνο και μόνο που ήταν οπαδός μας γέννημα – θρέμμα Αγ. Αναργύτισσα. Λόγω απόστασης μάλλον δεν ήταν κοντά σε όλες τις πανθηρένιες παρέες, όμως είχε την συμπάθεια μας. Όμως όταν μιλούσε για τον Πανιώνιο νόμιζες ότι αναφερόταν σ’ ένα επαναστατικό κίνημα. Τι απέγινε έχω κάτι χρόνια να την δω στο γήπεδο ;

 Οι σημερινές  Πανθηρίνες είναι γοητευτικές, μοδάτες, μαχητικές, διακριτικές, παρούσες.  Πάντα ήμουν ένας διακριτικός παρατηρητής τους… 

                                                        Γιάννης Αλεξίου